Historia

Początki Polskiego Towarzystwa Psychologicznego sięgają roku 1907, w którym powołano w Warszawie stowarzyszenie o tej samej nazwie; stowarzyszenie nie miało charakteru ogólnopolskiego i nie posiadało oddziałów poza Warszawą. W okresie międzywojennym podlegało różnym przekształceniom, by w 1927 roku ponownie przyjąć nazwę Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Aktywną działalność Towarzystwa przerwała II wojna światowa. W roku 1948, po trzech latach przygotowań, działalność Towarzystwa została reaktywowana, a 21 lipca 1948 roku Polskie Towarzystwo Psychologiczne zostało wpisane do rejestru towarzystw naukowych działających na terenie Polski.

Członkowie założyciele: prof. dr Władysław Heinrich, prof. dr Stefan Błachowski, prof. dr Mieczysław Kreutz, prof. dr Stefan Baley, prof. dr Albert Dryjski, prof. dr Stefan Szuman, dr Andrzej Lewicki, prof. dr Tadeusz Tomaszewski, ks. prof. dr Józef Pastuszka, prof. dr Maria Librachowa, doc. dr Eugeniusz Geblewicz, doc. dr Józef Pieter, dr Maria Grzywacz-Kaczyńska, dr Janina Kączkowska, dr Mirosław Sekreta.

Przewodniczący Towarzystwa:

  • Stefan Błachowski (1948-1962)
  • Mieczysław Kreutz (1962) 
  • Andrzej Lewicki (1963-1964) 
  • Tadeusz Tomaszewski (1965-1970)
  • Włodzimierz Szewczuk (1971-1973)
  • Maria Żebrowska (1974-1978)
  • Ida Kurcz (1978)
  • Janusz Reykowski (1979-1982)
  • Jerzy Mellibruda (1983-1991)
  • Małgorzata Toeplitz-Winiewska (1992-2006)
  • Adam Niemczyński (2007-2009)
  • Małgorzata Toeplitz-Winiewska (2010-2018)
  • Krystyna Teresa Panas (od 2019)

Główne nurty działalności Towarzystwa na przestrzeni lat:

  • popularyzacja psychologii 
  • inspirowanie i koordynowanie badań naukowych
  • podnoszenie poziomu wiedzy i kwalifikacji zawodowych członków Towarzystwa
  • pomaganie psychologom w wykonywaniu zawodu
  • tworzenie oferty usług psychologicznych w różnych obszarach życia społecznego
  • podejmowanie działań organizacyjnych związanych ze statusem zawodu psychologa
  • prace nad prawnym uregulowaniem zawodu psychologów